به نام خدای حسین (ع)
مدرسه حسینی، مدرسه دوستی انسانها و تلاش برای نجات آنها از همه بندها و بردگی ها و پستی هاست.حسین(ع) با شمشیر ها قطعه قطعه شد، اما به هیچ وجه به خواری و زبونی تن نسپرد. ما باید بیشترین هم خود را در راه تحقق اهداف نهضت امام حسین (ع) صرف کنیم که عبارت است از اصلاح امت، مبارزه با ستم، امر به معروف و نهی از منکر و کوشش برای تحقق دیگر ارزش‌های انسانی و الهی.صد البته که عاشورا یک روز بسیار با عظمت است و یک تاریخ است. اما آیا امام حسین (ع) پیش از قضیه عاشورا الگو و اسوه نبود؟ امام حسین (ع) چگونه شخصیتی داشت و در تمام عمرش چگونه زیست؟ امام حسین (ع) پیش از عاشورا همانقدر الگو و اسوه است که امام حسین (ع) پس از عاشورا. لیکن مهم تشخیص موقعیت است. امام حسین همیشه در جنگ و مصیبت و شهادت نبود. حسینی بودن و پیروی از امام حسین (ع) این است که به تمام زندگی امام حسین (ع) توجه کنیم و سیرۀ او را تعقیب کنیم و در راه اهداف او گام برداریم. بنابر این تنها با عزاداری نمی‌توان حسینی شد و ادعای پیروی از سیرۀ آن حضرت را داشت.لازمۀ عشق به حسین ، رواج مهرورزی و نیکوکاری و کاهش آمار انواع جرائم و تخلفات است. این اشکال متوجه کسانی است که در ماجرای عزاداری ها تریبون در اختیار آنهاست. آنها آن گونه که در تهییج احساسات پاک و مقدس موفق بوده‌اند آیا در دادن بینش عمیق حسینی توفیقی داشته‌اند ؟ و یا خود از این بینش بهره‌ای دارند؟ اگر این گونه نیست این تناقض باید حل شود و این سؤال باید پاسخ داده شود که چگونه می‌شود که عشق به امام حسین در حد آمادگی برای جانفشانی باشد، اما مناسبات انسانی و اخلاقی در جامعه تا این حد ضعیف و حتی بحرانی باشد!
شهریور 1401